ΣΗΜΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΚ ΣΥΝ ΤΥΡΝΑΒΟΥ
Στο καθήκον της Αριστεράς, να στηρίξει και να συμμετάσχει σε υφιστάμενους μικρούς αλλά και στους μεγάλους αγώνες που έρχονται, «καθήκον ακόμα πιο επείγον στην εποχή της κρίσης, να τους δημιουργήσει και να τους γενικεύσει. Σε αγώνες με αυτοπεποίθηση και με μορφές και περιεχόμενα που μπορούν να παράξουν ρήξεις, που μας χρειάζονται επειγόντως», αναφέρθηκε μεταξύ άλλων η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη, στο πλαίσιο της ομιλίας της, στην εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε η ΠΚ Τυρνάβου του ΣΥΝ.
Η βουλευτής υποστήριξε ότι το Μνημόνιο «ήταν επιλογή της κυβέρνησης, για την οποία προσπαθεί να πείσει τον κόσμο με τρομοκρατία», κάνοντας μνεία στις πρόσφατες παρεμβάσεις Δαμανάκη-Δασκαλόπουλου, και προσθέτοντας ότι η «τρομοκρατική και ψευδής επιχειρηματολογία, ότι υπογράψαμε το Μνημόνιο για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, συνεπικουρούμενη κι από τα κεντρικά ΜΜΕ, έχει ως στόχο τη χειραγώγηση των πολιτών».
Αναφερόμενη στους πραγματικούς στόχους του Μνημονίου αλλά και του μεσοπρόσθεσμου
προγράμματος, επεσήμανε ότι «το δημόσιο χρέος ήταν μια χρυσή ευκαιρία να προωθηθούν αυτές οι ταξικές αντεργατικές επιλογές, ντυμένες με το μανδύα των “υποχρεωτικών” μέτρων», κάνοντας λόγο για πόλεμο «εναντίον της εργασίας και των δικαιωμάτων είναι πανευρωπαϊκού χαρακτήρα» αλλά και για «κοινωνίες που είναι ήδη στο δρόμο, όπως στην Ισπανία».
«Με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και το μηχανισμό στήριξης, τόνισε μεταξύ άλλων η βουλευτής, βρισκόμαστε στην απαρχή ενός νέου κοινωνικού μοντέλου που ρίχνει όλα τα βάρη της κρίσης στην εργασία, επιβάλλει ένα παραγωγικό-εξαγωγικό προσανατολισμό που στηρίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος, επιχειρεί να εξουδετερώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, συνταγματοποιεί το νεοφιλελευθερισμό, αλλά και οικοδομεί ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθάρχησης που οδηγεί στην συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών».
Η κ. Διώτη δε δίστασε να επιτεθεί ευθέως στην κυβέρνηση, αποκαλώντας την «πρόθυμη να προχωρήσει σε μια σειρά μεθοδεύσεων αντιδημοκρατικού χαρακτήρα προκειμένου να περάσει τα μέτρα και να επιβάλλει τις επιλογές του κεφαλαίου, βοηθούμενη και από τη δεξιά και απ’ την ακροδεξιά», προσθέτοντας ότι στην προσπάθεια αυτή οργάνωσης ενός «πιο αυταρχικού, επιθετικού, κερδοφόρου συστήματος, ακόμα και η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία», δίνοντας ως παράδειγμα τα πρόσφατα περιστατικά ακραίας βίας, εναντίον τόσο εργαζομένων όσο και μεταναστών.
Στη συνέχεια ανέλυσε τις επιπτώσεις του Μνημονίου, σε θεσμικό-κοινοβουλευτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, στηλιτεύοντας το γεγονός ότι «κατάργησε κάθε ουσιαστική έννοια δημόσιου» μέσω της τρομοκράτησης και της ίδιας της αντισυνταγματικότητάς του, υπενθυμίζοντας την επιβολή σειράς μέτρων «με αύξηση της καταστολής για την καθυπόταξη της κοινωνικής διαμαρτυρίας, με επιστράτευση μηχανισμών προπαγάνδας και “διαμορφωτών γνώμης” για την κατασυκοφάντηση κοινωνικών στρωμάτων, επαγγελματικών κλάδων, αλλά και των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, που αντιστέκονται στο Μνημόνιο και διεκδικούν την ανατροπή του».
Αναφερόμενη στη στοχοποίηση σημαντικών κοινωνικών τομέων, με απώτερο στόχο, μετά την απαξίωσή τους, «την εξασφάλιση της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα που θα επενδύσει σε αυτούς, έκανε ειδική αναφορά στις Μνημονιακές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, και συγκεκριμένα: στην επιχείρηση έμμεσης ιδιωτικοποίησης της αγροτικής ασφάλισης, στο ιδιαίτερα αυξημένο κόστος παραγωγής σε σχέση με τη δυσανάλογη αύξηση του ΦΠΑ, αλλά και στο ξεπούλημα της ΑΤΕ, με στόχο το μεγαλύτερο πλουτισμό των επίδοξων ιδιωτών μεγαλομετόχων της.
Αναφερόμενη σε «αισιόδοξες αναλαμπές νικηφόρων αγώνων, εφόσον είναι ανυποχώρητοι», όπως της Κερατεάς, των μεταναστών απεργών πείνας, αλλά και του κινήματος “δεν πληρώνω”, τόνισε ότι «υπερασπίζομαι τα δημόσια αγαθά, σημαίνει υπερασπίζομαι ό,τι ανήκει στην κοινωνία. Το νερό, η ενέργεια, οι μεταφορές, τα λιμάνια, οι επικοινωνίες, η υγεία, η παιδεία, δεν είναι πεδίο ιδιωτικής κερδοφορίας. Αν πουληθούν θα είμαστε μια χώρα που δε θα της ανήκει τίποτε. Και μια κοινωνία που δε θα της παρέχονται ούτε τα στοιχειώδη».
Καλώντας σε ενωτικούς αγώνες τον κόσμο της εργασίας «ανεξαρτήτως χρώματος», τους αγρότες και τη νεολαία, κατέληξε: «Όλοι μαζί, έχουμε μόνο κοινά συμφέροντα και μπορούμε να σταματήσουμε αυτό που πάει να γίνει εις βάρος ημών και των μελλοντικών γενιών. Η λύση εξόδου από την κρίση, είναι μαζί με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, που ήδη είναι στους δρόμους, και θέλω να πιστεύω πως αυτό το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
