Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν πέθανε… Η διεθνής τρομοκρατία;

Πέρασαν 10 χρόνια από τη μεγαλύτερη διεθνή τρομοκρατική επίθεση στην ιστορία, όταν όλος ο κόσμος έμεινε με ανοικτό το στόμα μπροστά στις τηλεοράσεις με την κατάρρευση των δίδυμων πύργων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Για πολλές εβδομάδες, αυτή η επίθεση ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης, ώσπου ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, ο πιο μακροχρόνιος πόλεμος που έχει διεξάγει η Αμερική, με σκοπό την εξολόθρευση της διεθνούς, πλέον, τρομοκρατικής οργάνωσης «Αλ Κάϊντα» και της σύλληψης του αρχηγού της, Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Πέρασαν λίγες μέρες από τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν και κανένας πλέον δεν ασχολείται με το θάνατό του, παρά μόνο οι Αμερικανοί, οι οποίοι γιόρτασαν με την είδηση του θανάτου του. Για άλλους ο πιο μισητός εχθρός και για άλλους ένας ήρωας-επαναστάτης. Για κάποιους, όμως, ήταν μέλος μιας οικογένειας, η οποία δεν θρήνησε τη σωρό του ανθρώπου της, η οποία, όπως αναφέρουν οι Αμερικανοί, πετάχτηκε στη θάλασσα.

Τι απέγινε, ωστόσο, η τρομοκρατία; Σαφώς, απευχόμαστε κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Ωστόσο, η τρομοκρατία δεν παύει με το θάνατο κάποιου ηγετικού στελέχους αλλά με την «εξόντωση» των μελών της, της βάσης της. Μοιάζει με ένα δέντρο του οποίου η κορυφή είναι διαλυμένη αλλά οι ρίζες του και τα κλαδιά του μπορούν να αναπτυχθούν και να το επαναφέρουν στην εύρυθμη λειτουργία του.

Η τρομοκρατία παρουσιάζεται ως μια ιδεολογία με κάποιο πολιτικό, κοινωνικό, φυλετικό, ή, ακόμα, και θρησκευτικό δόγμα της οποίας η εφαρμογή βασίζεται σε ακραίες, και πολλές φορές σε θανατηφόρες πρακτικές, με σκοπό την επιβολή αυτού του δόγματος με κυρίαρχη συν-ύπαρξη, τον τρόμο. Τις περισσότερες φορές έχει επαναστατικό χαρακτήρα για μια ραγδαία ανατροπή κάποιου status quo, παραδείγματος χάριν, την ανατροπή ενός πολιτεύματος. Μια τρομοκρατική οργάνωση προσπαθεί να έχει απήχηση σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα από

Ποιο είναι το κίνητρο για την ανάπτυξη της διεθνούς τρομοκρατίας; Κατά το πλείστον, η διεθνής τρομοκρατία εμφανίζεται όταν τα εθνικά συμφέροντα και η αυτοδιάθεση μιας χώρας απειλούνται είτε άμεσα από γειτονικές κυβερνήσεις ή έμμεσα από την επιβολή κάποιας χώρας με μεγαλύτερη δύναμη που θα αντιβαίνει στα εθνικά συμφέροντα ενός κράτους με σκοπό την οικονομική, κυρίως, εκμετάλλευση. Τρομοκρατικές ενέργειες, επίσης, αποκαλούνται και οι στρατιωτικές αμυντικές επιχειρήσεις από ανθρώπους που δεν ανήκουν στο στρατό απέναντι σε κάποια εχθρική εισβολή.

Όσον αφορά τη βία που προκαλεί η τρομοκρατία, ισχύει και εδώ ο Νόμος της Φυσικής: η δράση φέρνει αντίδραση. Η βία αναπαράγει βία. Όπως έχει πει και ένας Αμερικανός ιστορικός του 20 αιώνα «Πώς μπορείς να κάνεις πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όταν ο ίδιος ο πόλεμος είναι τρομοκρατία;». Αυτή, όμως, η αντίδραση δεν έχει περιορισμούς. Είναι άδικη καθώς δεν διαχωρίζει τα θύματα, δεν ξεχωρίζει τους αθώους από τους ένοχους, τους ηλικιωμένους από τα παιδιά.

Η διεθνής τρομοκρατία δεν έχει μητέρα την «αοριστία» και πατέρα τον «κανέναν». Αποτελεί τον «ακήρυχτο» πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού και των συνεπειών του. Υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί των οποίων οι επεκτατικές βλέψεις έχουν ως στόχο την επεκτατική οικονομική τους πολιτική, πράγμα το οποίο εν τέλει επιτυγχάνεται μέσω πολεμικών επιχειρήσεων. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Θάνατοι, ακρωτηριασμοί, ορφανά, από το ένα «στρατόπεδο» και ευρωστία στο άλλο. Η αλαζονεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θυμίζει τη μάχη του Γολιάθ με το μικρό Δαυίδ. Ξεχνούν, ωστόσο, ότι ο Δαυίδ νίκησε στο τέλος. Ο μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης, είχε πει σχετικά με το θέμα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη «Ο ιμπεριαλισμός και η τρομοκρατία είναι δύο δεινόσαυροι που στο άμεσο μέλλον θα αναμετρηθούν, με τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα». Μήπως τέτοιου είδους αναμετρήσεις οδηγούν σε παγκόσμιους πολέμους;

Επομένως, ο θάνατος του Μπιν Λάντεν δεν είναι η λύση, δεν αποτελεί την εξάλειψη της τρομοκρατίας ή την τιμωρία της. Σύμφωνα με τον Άγγλο συγγραφέα, John Ruskin, «Η τιμωρία είναι το τελευταίο και το λιγότερο αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του νομοθέτη για την πρόληψη του εγκλήματος.». Η πρόληψη είναι σημαντικότερη της τιμωρίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πρόληψη δεν είναι τίποτε περισσότερο από το σεβασμό της ειρήνης και της αυτοδιάθεσης των λαών.