Από την Κατερίνα Νεράντζη
Με αφορμή τη χθεσινή αποτρόπαια εγκληματική ενέργεια εις βάρος όλων μας, εις βάρος της ανθρωπιάς μας, εις βάρος μιας οικογένειας που θρηνεί, προέκυψαν αναπάντητα ερωτηματικά έπειτα από μια συσσωρευμένη πίεση στις ψυχές των Ελλήνων.
Πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας; Πόσο εκτεθειμένοι είμαστε καθημερινά; Με ποιο τρόπο μπορούμε να προστατευτούμε εμείς οι ίδιοι ή το κυριότερο…με ποιο τρόπο μπορούμε να προστατεύσουμε ανθρώπους που αγαπάμε;
Παρηγορούμαστε με το να λέμε πως ήταν η κακιά η ώρα…πως υπάρχουν και χειρότερα…πως μετά από μια μπόρα βγαίνει ο ήλιος…πως ο Θεός παιδεύει…
και άλλες τόσες παρηγοριές που ο Έλληνας έχει επινοήσει προκειμένου να σταθεί ξανά στα πόδια του, να επιβιώσει, να ελπίζει.
Άπραγοι όπως είμαστε, ανασφαλείς όπως αισθανόμαστε, αθώοι όπως θεωρούμαστε, συνεχίζουμε να πράττουμε με κοινωνικά πρότυπα που έχουν γκρεμιστεί, με μια υποτιθέμενη ασφάλεια που μας παρέχει ένα σπίτι, ένας σύντροφος και ένα λευκό ποινικό μητρώο, με αθώες προθέσεις για να πατήσουμε επί πτωμάτων και με έναν Θεό που συγχωρεί όταν κατεβάσουμε το κεφάλι και τιμωρεί στο βροντερό μας γέλιο αν δεν πούμε σε καλό να μας βγει…
Αν δεν υπάρξει ομόνοια στους Έλληνες την πτώχευση δεν θα τη βιώσουμε μόνο στη τσέπη μας…αλλά και στη ψυχή μας.
