Το μεγάλο και αιματοβαμμένο κεφάλαιο των πολεμικών αποζημιώσεων για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που προξένησαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, ανοίγει και για το Νομό Λάρισας με αφορμή την υπόθεση του Διστόμου που αναμένεται να εκδικαστεί στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Πρόκειται για μια …«ξεχασμένη» ιστορία που αφορά σε 25 χωριά στην περιοχή μας με πάνω από 1000 περιπτώσεις παθόντων και ισάριθμες αγωγές που έχουν κατατεθεί.
Αυτές τις μαύρες μέρες των καταστροφών, όπου ολόκληρα χωριά και κάτοικοι πέρασαν διά πυρός και σιδήρου μάς θυμίζει σήμερα ο παλιός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και δικηγόρος κ. Γιάννης Καραμπάτσας, που είχε αναλάβει και τις περισσότερες υποθέσεις:
«Εκκρεμούν, θα μας πει ο κ. Καραμπάτσας, πολλές αγωγές από το 1995.
Οι περισσότερες είχαν κατατεθεί από εμένα που τότε ήμουν βουλευτής, στο Πρωτοδικείο Λάρισας και είχαν κοινοποιηθεί μεταφρασμένες από το υπουργείο Εξωτερικών στο γερμανικό
δημόσιο.
Οι αγωγές αυτές παραμένουν ακόμα εν ισχύ γιατί είχαν ματαιωθεί –καθώς το δικαστήριο είχε δηλώσει αναρμοδιότητα τότε- όμως μετά το Δίστομο ανοίγεται ο δρόμος για την επαναφορά τους…».
ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ, ΦΟΝΟΙ
ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
…Σκαλίζοντας τα αρχεία μέσα από έναν ογκώδη- κιτρινισμένο φάκελο του κ. Καραμπάτσα, ξετυλίγονται μπροστά μας ιστορίες φρίκης και ντροπής που αποτελούν στίγμα για την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Σπηλιά, Καλλιπεύκη, Καρυά, Μεσοχώρι, Σκαμνιά, Μεγαλόβρυσο, Μελισσοχώρι, Κρυόβρυση, Ραψάνη, Ανατολή, Αμυγδαλέα, Δενδράκια, Αμπελάκια, Γαλήνη, Κυψελοχώρι, Λάρισα, Ομορφοχώρι, Λιβάδι, Μοσχοχώρι, Μελία, Δομένικο, Πλασιά, Παλαιόκαστρο, Πετρωτό, Λόφος, Γόννοι…
Οι αγωγές που κατέθεσε ο Γιάννης Καραμπάτσας αφορούν σε αποζημιώσεις ύψους 16,5 περίπου δισ. δραχμών εκείνης της εποχής που τελικά ξεχάστηκαν.
Δεν ξεχάστηκε όμως η ιστορία, ο πόνος των ανθρώπων και το αίμα που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του και στις επόμενες γενεές.
«Η καταστροφή του χωριού μας Σπηλιά, δηλαδή οι φόνοι, οι συλλήψεις, οι λεηλασίες, ο εμπρησμός, των οικιών μας και η αρπαγή των περιουσιών μας έλαβε χωραν. α. Στις13-10-1943 και β. Στις 26-3-1944, όπου η δεύτερη αυτή επιδρομή αποτελείωσε ό,τι άφησε ημιτελές σε καταστροφή η πρώτη.
Κατά τις παραπάνω χρονολογίες λοιπόν οι ναζιστικές ορδές των Γερμανών έκαμαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Κίσσαβο με σκοπό να καταστρέψουν και να εξαφανίσουν ό,τι θα εύρισκαν στο πέρασμά τους από ανθρώπους, σπίτια, ζώα και περιουσίες. Και με αυτή τους την απόφαση επέδραμαν εναντίον του χωριού μας Σπηλιά-Λαρισας, τις δυο παραπάνω χρονολογίες και αλύπητα, αδιάκριτα και μετά μανίας, χωρίς να προκληθούν από πλευράς των θυμάτων, έκαψαν, λεηλάτησαν, θανάτωσαν, άρπαξαν, και ερήμωσαν τα πάντα στο χωριό μας, προξενήσαντες όσα παρακάτω για τον καθένα μας λεπτομερώς θα αναφέρουμε.
Έχοντας λοιπόν ως γενεσιουργό αιτία την παραπάνω εγκληματική συμπεριφορά των οργάνων του Γ’ Ράιχ, κατά την περίοδο και τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της πατρίδας μας και του χωριού μας, νομίμως και παραδεκτώς ασκούμε την υπό κρίση αγωγή εμείς οι ζημιωθέντες ή οι καθολικοί διάδοχοι και κληρονόμοι των αρχικών θυμάτων κι έχουμε κατά του Γερμανικού Δημοσίου τις παρακάτω αξιώσεις μας ένας έκαστος, οι οποίες και πρέπει να μας επιδικασθούν…».
«Την άνοιξη του 1943 οι Ναζιστικές ορδές των Γερμανών έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Όλυμπο με σκοπό να κάψουν και να καταστρέψουν τα Χωριά ΣΙΚΑΜΙΝΕΑ, ΚΡΥΟΒΡΥΣΗ, ΚΑΡΥΑ και ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ, περιοχής Ολύμπου του Νομού Λάρισας.
Στις 3-5 Μαρτίου 1943 βομβάρδισαν το χωριό ΣΙΚΑΜΙΝΕΑ και κατά τον βομβαρδισμό εκείνον σκότωσαν τους Νικόλαο Γ.Κόρακα, Δημήτριο Αδάμα και την Πασχαλιά Δ. Μαλάμη.
Στη συνέχεια 3 Τάγματα Γερμανών, καλά εξοπλισμένα, έχοντα μαζί τους και ανιχνευτικούς σκύλους, ξεκίνησαν από τα χωριά Ραψάνη, Αργυροπούλι και Λιτόχωρο, στις 15 Απριλίου 1943, με σκοπό την πυρπόληση και την εξαφάνιση των ανωτέρω τεσσάρων χωριών, την αρπαγή των περιουσιών των κατοίκων και το φόνο όσων εύρισκαν μπροστά τους και από τις 18-4-1943 μέχρι και τις 25-4-1943, ημέρες Μεγάλης Εβδομάδας, Πάσχα και απόπασχα, συντέλεσαν την αγριότερη καταστροφή, που μπορούσε να φαντασθεί ανθρώπινος νους.
Τα χωριά Συκαμινέα, Κρυόβρυση, Καρυά και Καλλιπεύκη είχαν παραδοθεί στις φλόγες και είχαν εξαφανισθεί. Το βιος μας που ξεπερνούσε τα 10.000 ζωντανά κάηκε μέσα στις καλύβες ή αρπάχθηκε και απετέλεσε τροφή των κατακτητών, ανθρώπινα κορμιά κείτονταν σκοτωμένα στην περιοχή και εκατοντάδες γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν σε ολιγόμηνη ή και πολύμηνη ομηρία- και φυλάκιση.
Έχοντας λοιπόν ως γενεσιουργό αιτία την παραπάνω εγκληματική συμπεριφορά των οργάνων του Γ’ Ράιχ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην περιοχή του χωριού μας νομίμως και παραδεκτώς ασκούμε την υπό κρίση αγωγή εμείς οι ζημιωθέντες ή οι καθολικοί διάδοχοι και κληρονόμοι, καθώς και τα νομικά πρόσωπα, όπως η Κοινότητα και η Εκκλησία και έχουμε κατά του Γερμανικού Δημοσίου τις παρακάτω αξιώσεις μας οι οποίες και πρέπει να μας επιδικασθούν…».
Καημένη μου πατρίδα λοιπόν και οι στίχοι του Μιχάλη Αγγελάκη γίνονται επίκαιροι:
«Το πονεμένο βογγητό σου
εμπορεύονται
σε συρμάτινα παζάρια.
Την ανάσα σου ξεπουλούν
όσο- όσο,
και συ, ταπεινή κι ανήμπορη,
περιμένεις όπως και τότε
όπως και πάντα
από τους ταπεινούς και τους ανήμπορους.
Γιατί αυτοί είναι η σάρκα σου
Πατρίδα…».
http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=26227&pid=7&CategoryID=7
