Η εφημερίδα “το Πρώτο Θέμα”, για άλλη μια φορά, συγχέει την πραγματικότητα με την επιτηδευμένη φαντασία. Είναι δικαίωμα της να αποκρύπτει το επίτευγμα της κυβέρνησης για την εξοικονόμηση του δημοσίου χρήματος και τον εξορθολογισμό, επιτέλους, των Γραφείων Τύπου Εξωτερικού, όπου η ΝΔ εξάσκησε όλη της τη πελατειακή και κομματική επιστήμη, περιορίζεται – και μάλιστα με ανακριβή τρόπο – στα έξοδα επιστροφής των υπαλλήλων από το εξωτερικό.
Είναι όμως άξιο απορίας πως, για ακόμα μια φορά, προσπαθεί να μου απευθύνει κατηγορίες για ένα υπηρεσιακό ζήτημα, για το οποίο η παρέμβασή μου προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος
ήταν καταλυτική. Κάτι που με τη στοιχειώδη δημοσιογραφική διασταύρωση, ως όφειλε η εφημερίδα, θα είχε αντιληφθεί αμέσως.
Και για την αλήθεια. Το δημοσίευμα της εφημερίδας “το Πρώτο Θέμα” αναφέρεται σε μια διαδικασία που προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία για όλους τους υπαλλήλους του Υπουργείου Εξωτερικών και της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης-Επικοινωνίας που τοποθετούνται στο εξωτερικό.
Η διαδικασία αυτή ελέγχεται εξονυχιστικά από ειδική Επιτροπή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους η οποία δίνει και τις σχετικές εγκρίσεις. Επιπλέον, οι συγκεκριμένες περιπτώσεις που αναφέρονται στο δημοσίευμα, αφορούν υπαλλήλους οι οποίοι μετακινήθηκαν το 2009, επί κυβερνήσεων δηλαδή της ΝΔ, των οποίων τις μετακινήσεις δυστυχώς εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε σήμερα.
Με Απόφασή μου, για την ουσιαστική μείωση των δαπανών της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης-Επικοινωνίας, το 2010 περιορίσαμε δραστικά τον αριθμό των υπαλλήλων που υπηρετούσαν στα γραφεία τύπου του εξωτερικού από 186 τον Αύγουστο του 2009 σε 104 σήμερα, μείωση που υπερβαίνει το 40%. Επίσης μειώσαμε και τον αριθμό των γραφείων τύπου του εξωτερικού από 41 σε 34, εξοικονομώντας έτσι συνολικά 4,5 εκ ευρώ ετησίως. Επίσης, με Απόφασή μου, έχει συσταθεί επιτροπή για την μελέτη του κόστους της μεταφοράς των οικοσκευών, ώστε το 2011 αυτό να είναι αρκετά περιορισμένο και να επιτευχθεί έτσι ακόμα μεγαλύτερη μείωση δαπανών.
Θα ήταν φυσικά υπερβολή να περιμένω αποκατάσταση της αλήθειας από την εφημερίδα, αφού ο σκοπός του συγκεκριμένου “ρεπορτάζ” σαφώς δεν ήταν η ενημέρωση των πολιτών αλλά ο εύκολος εντυπωσιασμός.
