Τις τελευταίες ημέρες έχει απασχολήσει πολλούς έλληνες και κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια, το γεγονός πως κανένα από τα ελληνικά μας πανεπιστήμια δεν περιλαμβάνεται στα 200 καλύτερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου, σύμφωνα με τον κατάλογο που καταρτίζει κάθε χρόνο από το 2004 το ειδικό ένθετο της βρετανικής εφημερίδας Times για την εκπαίδευση.
Θα πιστεύαμε σε μια ουτοπία αν περιμέναμε να συμπεριλαμβάνεται σε έναν παγκόσμιο κατάλογο που θα είχε ως τίτλο «200 καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα», έστω και ένα από τα πανεπιστήμιά μας.
Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠ. Ε.Π.Θ.), είναι το τελευταίο που εκπλήσσεται με τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας, καθώς οι ευθύνες που το βαραίνουν είναι πολλές, δυσβάσταχτες και αδικαιολόγητες για το σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Η ιστορία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, είναι μια ιστορία ασυνέχειας διαρκούς μεταρρύθμισης και αντιμεταρρύθμισης, με εμφανείς τις ελλείψεις της συναίνεσης και της υψηλής πολιτικής βούλησης για μια αποτελεσματικότερη εκπαίδευση.
Ο προγραμματισμός τόσο στο λειτουργικό μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και στο αναπτυξιακό, προκαλούσε στην εκάστοτε κυβέρνηση δύο φάσεις αντιδράσεων: 1) “είναι τελείως αδύνατον”,
2) “είναι δυνατό αλλά δεν αξίζει τον κόπο να το κάνουμε”…
Περιμένουμε μια τρίτη φάση αντίδρασης που θα έχει καθοριστική σημασία στην εκπαιδευτική πολιτική:
3)” το είχα πει εξαρχής ότι ήταν καλή ιδέα”.
Ο Ηρόδοτος είχε πει πως πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ αργά και διεξοδικά και να δρούμε με αστραπιαία ταχύτητα.
Αρκετά τόσα χρόνια σκεφτήκαμε…καιρός για δράση αμέσως!
Άπο την Κ.Ν.
