Του Δημήτρη Σαλματζίδη
Η διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού προκάλεσε σειρά συζητήσεων για τη χρησιμότητά της στην παρούσα συγκυρία, τις προθέσεις του Πρωθυπουργού και τα πραγματικά αίτια που τον οδήγησαν στην απόφασή του να σπαταλήσει προσωπικό κεφάλαιο αυτή τη χρονική στιγμή.
Η κυβέρνηση μετράει σήμερα ένα χρόνο θητείας. Μέσα σε αυτό το χρόνο η χώρα σύρθηκε στη συμφωνία του μνημονίου και προχώρησε σε μια σειρά από σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Η αύξηση των φόρων και η άτυπη στάση πληρωμών από το κράτος έχει οδηγήσει σε ασφυξία την αγορά ενώ παράλληλα η κυβέρνηση εκλέχθηκε με ένα πολιτικό λόγο εκ διαμέτρου αντίθετο από την πολιτική που τελικά ακολουθεί. Σήμερα, και ενώ βρισκόμαστε λίγες μόνο εβδομάδες πριν την σύνταξη του τελικού προϋπολογισμού του 2011, οι αριθμοί εξακολουθούν να μη βγαίνουν. Η υστέρηση στα έσοδα αλλά και η τέταρτη κατά σειρά αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 το οποίο ενδέχεται να σκαρφαλώσει στο 16% δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία. Επομένως η κυβέρνηση είναι βέβαιο πως θα αναγκαστεί
να πάρει νέα μέτρα πέραν τον όσων έχουν ούτως ή άλλως περιληφθεί στον προϋπολογισμό του 2011. Επιπλέον τους επόμενους μήνες θα κλιθεί να διαχειριστεί την αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ όπου είναι βέβαιο πως θα έρθει σε σύγκρουση με στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ αλλά και να προχωρήσει σε άρση της μονιμότητας στο δημόσιο. Το αν θα αναγκαστεί να πάρει και την απόφαση απολύσεων θα κριθεί εν πολύς μέχρι τα μέσα του 2011 ή και νωρίτερα. Κατά συνέπεια ο Παπανδρέου καλείται να διαχειριστεί μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση όπου μια μόνο σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει η οργή του κόσμου. Και το χειρότερο; Από ότι φαίνεται είμαστε ακόμα στην αρχή.
Στη συνέντευξή του ο Παπανδρέου επιχείρησε να προσδώσει στις επερχόμενες εκλογές, δυναμική επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας του κυβερνητικού σχεδίου. Γνωρίζει όμως πολύ καλά δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όσοι ψηφοφόροι σκοπεύουν να ψηφίσουν με τη λογική της «αντιμνημονιακής ψήφου» θα τα πράξουν έτσι και αλλιώς και δεν πρόκειται να επηρεαστούν από απειλές περί νέων εκλογών (αυτό άλλωστε επιδιώκουν) και δεύτερον πως ακόμα και κάτω από αυτή τη συγκυρία το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να έχει ισχυρές πιθανότητες να εκλέξει περισσότερους περιφερειάρχες από τη ΝΔ. Αν συμβεί αυτό τότε θα μπορέσει με την κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση να υποστηρίξει πως ο λαός εγκρίνει τις επιλογές του και έχοντας πλέον «ανανεώσει» τη λαϊκή εντολή να προχωρήσει στα νέα μέτρα.
Σε κάθε περίπτωση ο Παπανδρέου αντιλαμβάνεται πως στην παρούσα συγκυρία έχει ιστορικό χρέος να μην οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές καθώς είναι βέβαιο πως θα οδηγηθούμε σε πολιτική αστάθεια σε μια στιγμή που είναι το τελευταίο που μας χρειάζεται. Επιπλέον μέχρι σήμερα δεν έχει φανεί κάποια ουσιαστική αμφισβήτηση από το εσωτερικό του κόμματος ούτε προς το πρόσωπό του, ούτε προς την πολιτική που ασκεί. Επομένως η εκλογές δεν αποτελούν επιλογή. Είναι πρόσχημα πίεσης για αλίευση «επαναστατημένων πασόκων» με στόχο μια επικοινωνιακή «νίκη» που θα προσφέρει νομιμοποίηση και θα δώσει τη δυνατότητα για την επιβολή, νέων ίσως και σκληρότερων αλλά απαραίτητων για τη διάσωση της χώρας μέτρων.
