Γράφει ο Αργύρης Γιουρούκης. Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ντριού Μπάριμορ, Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Σαμ Ρόκγουελ και Όστιν Λάιζι, σε σκηνοθεσία Κερκ Τζοουνς.
O Φρανκ Γκουντ δούλευε όλη του τη ζωή σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής καλωδίων, εξασφαλίζοντας έτσι, το καλύτερο για την οικογένειά του. Τώρα πια που βγήκε στη σύνταξη, συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει την επαφή με τα 4 παιδιά του κι αισθάνεται την ανάγκη να επανασυνδεθεί μαζί τους. Μετά από μια αποτυχημένη πρόσκληση σε οικογενειακό μπάρμπεκιου (όπου δεν εμφανίζεται κανείς), φτιάχνει τις βαλίτσες του κι επισκέπτεται ο ίδιος τα παιδιά του, τον «καλλιτέχνη» στη Νέα Υόρκη, την κόρη, που είναι «μεγάλο στέλεχος» σε διαφημιστική εταιρεία στο Σικάγο, το «διευθυντή ορχήστρας» στο Ντένβερ και τη μικρότερη, που είναι «χορεύτρια» σε μεγάλο σόου του Λας Βέγκας. Μέσα απ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι, ανακαλύπτει ότι η ζωή τους είναι λιγότερη ρόδινη από όσο την περιέγραφαν. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι μια καλή, κλασσική ταινία, κοινωνική, με μηνύματα και ευαισθησίες, αλλά και δρόμου, με τα λεωφορεία και τα τρένα,
(με τη βαλίτσα θυμίζει ολίγον Τζώρτζ Κλούνεϊ, στην ταινία Up in the air).
Έξυπνα στημένη, προσεγμένες και οι παραμικρές λεπτομέρειες (π.χ. οι φωτογραφίες), ακόμη και ο επίλογος, στο τελευταίο πλάνο, (αν και δεν ξέρεις που θα λήξει).
Στο τέλος δίνονται οι απαντήσεις, μ’ έναν άλλο τρόπο.
Ωραίες οι λήψεις σέπια, όπου τα παιδιά τρέχουν και γίνονται από μεγάλα, μικρά.
Μ’ έναν Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που καταφέρνει να ελέγχει και το παραμικρό χιλιοστό του προσώπου και του σώματός του, δίνοντας μια εκπληκτική ερμηνεία.
Με λεπτό χιούμορ και απλό, αλλά ουσιαστικό παίξιμο.
Οι φωτογραφίες στο ράφι. Ο άντρας, πλέον μόνος του, σκουπίζει, κουρεύει το γκαζόν, πλένει, μαστορεύει, καθαρίζει, ψωνίζει, μαγειρεύει κι επιτέλους κάθεται.
Του λείπει η δουλειά του. Εκατομμύρια μέτρα καλωδίου.
Ζει πλέον, μια συνηθισμένη ζωή. Αλλά βαριέται και κάνει το ταξίδι.
Να δει την οικογένειά του, που δεν τον επισκέπτεται πια.
Τα παιδιά, που δεν είναι πλέον παιδιά. Αν και είναι πάντα το καμάρι για τους γονείς.
Επίσκεψη – έκπληξη. Τον 1ο του γιο, δεν τον βρίσκει καν.
Κούραση, ταλαιπωρία. Τρώει και 2η και 3η και 4η απόρριψη.
Όλοι τρέχουν γρήγορα. Δεν έχουν χρόνο ούτε για μια φωτογραφία.
Το παραμύθι πέφτει σύννεφο, όπως και τα ψέματα. Η καταιγίδα έρχεται, μαύρη.
Όλα, μια συνομωσία, αν και η οικογένεια είναι δεμένη. Τα αδέλφια επικοινωνούν …
Η ζωή άλλαξε όπως και οι άνθρωποι. Γίναμε απάνθρωποι.
Τα σπίτια μας, γυαλί και μέταλλο. Μοντέρνα και κρύα. Όπως και οι καρδιές μας.
Τα σπίτια μας, τα κλουβιά μας. Και καλά, πολυκατοικίες.
Τα καλώδια είναι η επικοινωνία; Είναι ασύρματη η επικοινωνία;
Και τα παιδιά, παραμένουν παιδιά. Βγαίνει στην επιφάνεια ο αυστηρός πατέρας.
Δύσκολο πράγμα το φαγητό. Όπως και οι σχέσεις.
Κι ο κόσμος είναι ευγενικός, δε λέει την αλήθεια, αφού δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Κόκκινο φως μέσα στη νύχτα και χάνεται στον ορίζοντα.
Κανείς δε θέλει να πληγώνεται. Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα;
Ποιος ξέρει ν’ ακούει και ποιος να μιλάει;
Τι σημαίνει να είσαι ξεχωριστός;
Τι είναι λάθος; Το να μην κάνεις το σωστό που και που;
Είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή σου; Ε; Είσαι ευτυχισμένος;
Τα μεγάλα όνειρα για τα παιδιά ή μια κανονική δουλειά;
Ο πατέρας πρέπει να ζει στον κόσμο του;
Είμαι καλά, σημαίνει ότι είμαι κι ευτυχισμένος;
Χρειάζομαι μιαν απάντηση. Μου απέσπασες την προσοχή.
Γειά σου, λαμπερό κορίτσι.
Ήταν μεγάλο το ταξίδι και το έκανα μόνο για χάρη σου.
Αντίο.
artfools.gr
O Φρανκ Γκουντ δούλευε όλη του τη ζωή σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής καλωδίων, εξασφαλίζοντας έτσι, το καλύτερο για την οικογένειά του. Τώρα πια που βγήκε στη σύνταξη, συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει την επαφή με τα 4 παιδιά του κι αισθάνεται την ανάγκη να επανασυνδεθεί μαζί τους. Μετά από μια αποτυχημένη πρόσκληση σε οικογενειακό μπάρμπεκιου (όπου δεν εμφανίζεται κανείς), φτιάχνει τις βαλίτσες του κι επισκέπτεται ο ίδιος τα παιδιά του, τον «καλλιτέχνη» στη Νέα Υόρκη, την κόρη, που είναι «μεγάλο στέλεχος» σε διαφημιστική εταιρεία στο Σικάγο, το «διευθυντή ορχήστρας» στο Ντένβερ και τη μικρότερη, που είναι «χορεύτρια» σε μεγάλο σόου του Λας Βέγκας. Μέσα απ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι, ανακαλύπτει ότι η ζωή τους είναι λιγότερη ρόδινη από όσο την περιέγραφαν. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι μια καλή, κλασσική ταινία, κοινωνική, με μηνύματα και ευαισθησίες, αλλά και δρόμου, με τα λεωφορεία και τα τρένα,
(με τη βαλίτσα θυμίζει ολίγον Τζώρτζ Κλούνεϊ, στην ταινία Up in the air).
Έξυπνα στημένη, προσεγμένες και οι παραμικρές λεπτομέρειες (π.χ. οι φωτογραφίες), ακόμη και ο επίλογος, στο τελευταίο πλάνο, (αν και δεν ξέρεις που θα λήξει).
Στο τέλος δίνονται οι απαντήσεις, μ’ έναν άλλο τρόπο.
Ωραίες οι λήψεις σέπια, όπου τα παιδιά τρέχουν και γίνονται από μεγάλα, μικρά.
Μ’ έναν Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που καταφέρνει να ελέγχει και το παραμικρό χιλιοστό του προσώπου και του σώματός του, δίνοντας μια εκπληκτική ερμηνεία.
Με λεπτό χιούμορ και απλό, αλλά ουσιαστικό παίξιμο.
Οι φωτογραφίες στο ράφι. Ο άντρας, πλέον μόνος του, σκουπίζει, κουρεύει το γκαζόν, πλένει, μαστορεύει, καθαρίζει, ψωνίζει, μαγειρεύει κι επιτέλους κάθεται.Του λείπει η δουλειά του. Εκατομμύρια μέτρα καλωδίου.
Ζει πλέον, μια συνηθισμένη ζωή. Αλλά βαριέται και κάνει το ταξίδι.
Να δει την οικογένειά του, που δεν τον επισκέπτεται πια.
Τα παιδιά, που δεν είναι πλέον παιδιά. Αν και είναι πάντα το καμάρι για τους γονείς.
Επίσκεψη – έκπληξη. Τον 1ο του γιο, δεν τον βρίσκει καν.
Κούραση, ταλαιπωρία. Τρώει και 2η και 3η και 4η απόρριψη.
Όλοι τρέχουν γρήγορα. Δεν έχουν χρόνο ούτε για μια φωτογραφία.
Το παραμύθι πέφτει σύννεφο, όπως και τα ψέματα. Η καταιγίδα έρχεται, μαύρη.
Όλα, μια συνομωσία, αν και η οικογένεια είναι δεμένη. Τα αδέλφια επικοινωνούν …
Η ζωή άλλαξε όπως και οι άνθρωποι. Γίναμε απάνθρωποι.
Τα σπίτια μας, γυαλί και μέταλλο. Μοντέρνα και κρύα. Όπως και οι καρδιές μας.
Τα σπίτια μας, τα κλουβιά μας. Και καλά, πολυκατοικίες.
Τα καλώδια είναι η επικοινωνία; Είναι ασύρματη η επικοινωνία;
Και τα παιδιά, παραμένουν παιδιά. Βγαίνει στην επιφάνεια ο αυστηρός πατέρας.Δύσκολο πράγμα το φαγητό. Όπως και οι σχέσεις.
Κι ο κόσμος είναι ευγενικός, δε λέει την αλήθεια, αφού δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Κόκκινο φως μέσα στη νύχτα και χάνεται στον ορίζοντα.
Κανείς δε θέλει να πληγώνεται. Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα;
Ποιος ξέρει ν’ ακούει και ποιος να μιλάει;
Τι σημαίνει να είσαι ξεχωριστός;
Τι είναι λάθος; Το να μην κάνεις το σωστό που και που;
Είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή σου; Ε; Είσαι ευτυχισμένος;
Τα μεγάλα όνειρα για τα παιδιά ή μια κανονική δουλειά;
Ο πατέρας πρέπει να ζει στον κόσμο του;
Είμαι καλά, σημαίνει ότι είμαι κι ευτυχισμένος;
Χρειάζομαι μιαν απάντηση. Μου απέσπασες την προσοχή.
Γειά σου, λαμπερό κορίτσι.
Ήταν μεγάλο το ταξίδι και το έκανα μόνο για χάρη σου.
Αντίο.
artfools.gr 
