Δεν υπάρχουν περιθώρια αναστολών από την πολιτική ηγεσία

Είναι πλέον ορατό πως εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα δεν υπάρχουν καν επιλογές. Η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και το μόνο που μένει να δούμε είναι η ημερομηνία που θα γίνει αυτό.
Έχουμε μπει πλέον σε ένα δύσβατο μονόδρομο, με την αυστηρή επίβλεψη ΕΕ και ΔΝΤ. Και σε αυτό το μονόδρομο δεν χωρούν αναστολές. «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» είχε πει ο πρωθυπουργός και τώρα ήρθε η ώρα να το εφαρμόσει ακέραια στην πράξη.
Για τα επόμενα χρόνια η χώρα μας θα κινείται υπό την αυστηρή καθοδήγηση των δύο οργανισμών – δανειστών της, οι οποίοι έχουν συγκεκριμένες απόψεις και θέσεις για το ελληνικό πρόβλημα και το πώς αυτό μπορεί να επιλυθεί.
Στις διαπραγματεύσεις που ξεκινούν αύριο θα μας ανακοινώσουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και πρέπει να τεθεί υπό συνεχή έλεγχο και ριζική αναδιάρθρωση και όταν τα πράγματα βελτιωθούν να μπορεί να κινείται και πάλι αυτόνομα. Θα πρέπει να αυξήσουμε τα έσοδα και να μειώσουμε τις δαπάνες, ενώ παράλληλα στον ιδιωτικό τομέα το κόστος να γίνει χαμηλότερο.
Όλα τα παραπάνω ούτε λίγο ούτε πολύ μας παραπέμπουν σε μικρότερα εισοδήματα και συντάξεις και περισσότερους φόρους. Δηλαδή να συμβιβαστούμε με το λιγότερο, το φτωχότερο. Δεν μένει παρά να δούμε πως θα λειτουργήσει αυτή η μετάβαση στην ελληνική κοινωνία, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει μάθει να λειτουργεί με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο.
Και ίσως το πιο ουσιώδες είναι να δούμε αν τελικά η πολιτική ηγεσία της χώρας μας διαθέτει το απαιτούμενο από τους καιρούς κουράγιο για μία τόσο απότομη μετάπτωση από συνθήκες δημοσιονομικού εκτροχιασμού σε καθεστώς απόλυτης δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για την πολιτική ηγεσία και το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Θα μπορέσει να αλλάξει και να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα ή θα βουλιάξει μαζί με το οικονομικό μοντέλο που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.