Δημήτρης Κωνσταντινίδης
Το να λυπάσαι μια ομάδα για τα χάλια που παρουσιάζει μέσα στο γήπεδο, αλλά και επειδή (επιπλέον) τη γουστάρεις είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλους μας. Ακόμα και αν «κρεμιέσαι» από μια μεγάλη ομάδα όπου ο κίνδυνος της αποτυχίας είναι μικρότερος (τουλάχιστον έχεις ένα σωρό «μικρούς» να βάλεις πλάτη για να ξεχαστείς) κάπου θα την πάθεις τη μελαγχολία σου. Εγώ λοιπόν έχω το κόλλημά μου με την ΑΕΛ. Τα «γιατί» και τα «πώς» θα σας κουράσουν. Αλλωστε το θέμα δεν είναι το δικό μου το δάκρυ, αλλά πως η Λάρισα γίνεται ακόμα ένα παράδειγμα του πόσο πίσω είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Ασφαλώς και καμία ομάδα δεν δικαιούται να μείνει κατηγορία επειδή έχει βαριά φανέλα ή ιδιαίτερη ιστορία. Αυτό είναι κάτι που αφορά τους οπαδούς της (και εμένα) στην προκειμένη περίπτωση. Οι υπόλοιποι μπορεί και να χαίρονται. Συνηθίζεται στην Ελλάδα να ξεφαντώνεις με την καταστροφή του άλλου.
Στην ΑΕΛ η καταστροφή δεν έχει έρθει ακόμα, αλλά είναι έξω από την πόρτα και περιμένει. Μη σας πω πως έχει χτυπήσει κιόλας. Το πρόβλημα είναι πως… συνωστίζονται αρκετοί για να της ανοίξουν, από μέσα. Το να χρεώνεις ευθύνες βέβαια όταν μια ομάδα είναι πτώμα και παίζει πλέον (αφού μέχρι και ο Πανθρακικός πήρε τα πάνω του) σαν να είναι για να βγάλει την υποχρέωση, ίσως δεν είναι θέμα της στιγμής. Αλλά αν δεν δεις και πώς έφτασες μέχρι εδώ δεν πας πουθενά.
Η Λάρισα είναι μια εύρωστη πόλη με κόσμο που ξέρει μπάλα και αγαπάει κυρίως τη δικιά του ομάδα. Το ότι οι επιτυχίες της δεκαετίας του ’80 έχουν δημιουργήσει και ένα παραπάνω «σκάλωμα», σε σημείο που μια μεγάλη μερίδα των οπαδών να πιστεύει πως η ομάδα πρέπει να κάνει ντε και καλά πρωταθλητισμό, είναι μια δυσλειτουργία αυτής της αγάπης. Αλλά αυτό που κρατάμε είναι πως αυτή η δύναμη κινεί την ομάδα. Ή θα έπρεπε να το κάνει, τουλάχιστον.
Αυτή η «εταιρεία» λοιπόν, με αυτή τη δύναμη και με ένα γήπεδο στα σκαριά (το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον της για πολλά χρόνια) μετά από ένα Κύπελλο και τη συμμετοχή της στα πλέι οφ, φτάνει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Οχι μόνο ως ομάδα, αλλά ως εταιρεία. Και από εκεί ξεκινάει το κακό. Οταν πολλοί νομίζουν πως έχουν λόγο σε πράγματα που δεν τους αφορούν. Ετσι, ακόμα και αν ένας αποφασίζει στο τέλος, είναι φυσικό επακόλουθο να ακούει μια βοή από την οποία δεν βγάζει άκρη.
Αλίμονο αν πω ότι ο Πηλαδάκης είναι άμοιρος ευθυνών. Δικιά του επιλογή είναι ο «λίγος» εντέλει (αν όχι –και– τεχνικά, σίγουρα στη διαχείριση κρίσης) Ουζουνίδης, δικές του και οι λανθασμένες επιλογές του καλοκαιριού, όπως και οι κινήσεις πανικού με το «γέμισμα» της ομάδας τον Γενάρη. Αν υπήρχε κάποιος που θα έπρεπε να πει στον προπονητή πως δεν μπορεί να ξεκινάει ματς με 3-4 παίκτες που έχουν τρεις μέρες στην ομάδα και 7 που ήρθαν πρόσφατα είναι ο Πηλαδάκης. Οχι για να παρέμβει στο έργο του, αλλά για να τον ηρεμήσει τουλάχιστον. Αλλά από τη στιγμή που τα αποδυτήρια είναι σκορποχώρι και οι άμεσοι συνεργάτες του προέδρου δεν μπορούν να κρατήσουν τα χαλινάρια στην ομάδα, τότε μόνο το… απρόοπτο μπορεί να κρατήσει την ΑΕΛ στην κατηγορία.
Οταν λοιπόν μια ΠΑΕ, που μέχρι την αρχή αυτής της σεζόν έδειχνε υπόδειγμα οργάνωσης και λειτουργίας νέου τύπου (για τα ελληνικά δεδομένα) και βάδιζε πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλάνο, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος και κανένας δεν φαίνεται ψύχραιμος στα δύσκολα, τι μπορείς να ελπίζεις μετά; Πως θα δώσουν ώθηση στο ποδόσφαιρό μας οι ομάδες αυτών που μοιράζουν τα λεφτά σε χαρτοσακούλες;
www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?aid=53750&cid=100
