Η Συνθήκη της Λισαβόνας που τέθηκε σε ισχύ την 1,.12 προβλέπει τη δυνατότητα της Ενισχυμένης Συνεργασίας σε όλα τα θέματα και της Δομημένης Συνεργασίας σε αμυντικά θέματα.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας που τέθηκε σε ισχύ την 1,.12 προβλέπει τη δυνατότητα της Ενισχυμένης Συνεργασίας σε όλα τα θέματα και της Δομημένης Συνεργασίας σε αμυντικά θέματα. Εννέα κράτη- μέλη τα λιγότερο χρειάζονται για να τεθεί σε εφαρμογή η παραπάνω διάταξη.
Πώς θα υλοποιηθεί η παραπάνω δυνατότητα; Θα αποτελέσει μια ad hoc και με προσδιορισμένη χρονική διάρκεια συνεργασία για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, κρίσης, πρόκλησης που αφορά περιορισμένο αριθμό χωρών – μελών; ‘Η θα έχει πιο μόνιμο χαρακτήρα και θα συσπειρώσει τα κράτη-μέλη που θέλουν μεγαλύτερη συνοχή; Το τελευταίο από τα παραπάνω ερωτήματα θέτει δύο άλλα εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικά:
-Υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις ώστε Γαλλία και Γερμανία να προχωρήσουν στη συγκρότηση μιας Ενισχυμένης Συνεργασίας, που θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα ενός Σκληρού Πυρήνα με ανοικτό το ερώτημα αν τα επόμενα βήματα θα είναι θεσμικά -με νέα μεταρρύθμιση των κοινοτικών θεσμών- ή άτυπα και εξωθεσμικά;
-Υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανισθούν δύο ταυτόχρονες Ενισχυμένες Συνεργασίες που να παγιωθούν ως αντίπαλα στρατόπεδα εντός της Ε.Ε. των «27»; Αν Γαλλία και Γερμανία συγκροτήσουν την πρώτη θεσμικά νομιμοποιημένη ενδοευρωπαϊκή συμμαχία ποιος θα εμποδίσει για παράδειγμα τη Βρετανία, τη Σουηδία, τις τρεις Βαλτικές Χώρες, την Πολωνία, την Τσεχία, κάποια άλλη Ανατολική Χώρα και τη Δανία να διαμορφώσουν μια Αντισυσπείρωση με το περιτύλιγμα της Ενισχυμένης Συνεργασίας;
Επί του παρόντος το μεγαλύτερο εμπόδιο φαίνεται να είναι οι διαφορετικές αντιλήψεις Βερολίνου και Παρισιού για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποκλίσεις που έχουν οδηγήσει στο τέλμα του σημερινού Στάτους Κβο:
-Η Γερμανία δοκίμασε δύο φορές -το 1994 με τον Λάμερς και το 2000 με τον Φίσερ- να πριμοδοτήσει τη συγκρότηση Πρώτης Ταχύτητας, Σκληρού Πυρήνα, Πρωτοπορίας με δυναμική ομοσπονδιακής μετεξέλιξης. Όλα τα παραπάνω σχήματα θα ήταν ανοικτά σε νέες προσχωρήσεις.
-Αντίθετα, η Γαλλία παραμένει πιστή στη Διακυβερνητική – Διακρατική Συνεργασία κι βλέπει την Ενισχυμένη Συνεργασία που επιτρέπει η Λισσαβόνα ως εργαλείο για επιμέρους διακρατικές συσπειρώσεις. Επιπλέον θα ήθελε έναν μελλοντικό Σκληρό Πυρήνα ως Κλειστή Λέσχη – τουλάχιστον για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα- καθώς στο Παρίσι ουδέποτε έπαυσε να κυριαρχεί η νοσταλγία για την Ιδρυτική Ομάδα των Έξι της τότε ΕΟΚ, όπου η πολιτική ηγεμονία-πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας ήταν δεδομένη.
Οι πρόσφατες όμως εμπειρίες με την τσεχική και τη σουηδική Προεδρία αλλά και με τον πόλεμο χαρακωμάτων μέχρι τη τελευταία στιγμή που διεξήχθη στην Πράγα για την επικύρωση της Λισαβόνας έπεισαν προφανώς τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί ότι μια αναζωογόνηση της διμερούς Γαλλογερμανικής Συνεργασίας είναι αναγκαία για να λειτουργήσει ομαλά τα νέο θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. των «27».
Η Γαλλία πίεζε ώστε η εξαγγελία της νέας προσέγγισης με το Βερολίνο να συμπέσει χρονικά με την 20ή επέτειο από την πτώση του Τείχους και με τους εορτασμούς δύο μέρες μετά για την 91η επέτειο της Ανακωχής που τερμάτισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η δυστοκία που καταγράφεται προφανώς οφείλεται στο ότι δίπλα στη διαμάχη για τη φεντεραλιστική ή διακρατική μορφή της μελλοντικής Ε.Ε. έχει προστεθεί η διαφωνία για τις ισορροπίες ανάμεσα στα ελλείμματα και την ανάγκη αναθέρμανσης της οικονομίας.
