BΟΛΟΣ: «ΟΙ ΦΑΣΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΣΙΠΟΡΑ» του Φ.Γκ. Λόρκα

Διεύθυνση Πολιτισμού του
Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου.

ΒΡΑΔΙΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 21.00 μ.μ

 ΚΑΙ ΠΡΩΙΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΣ
ΚΥΡΙΑΚΕΣ 11.00 π.μ

 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΗΛΕΚΤΙΚΗΣ

Η νέα παραγωγή του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου,   «Οι
Φασουλήδες του Κατσιπόρα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, εκτός από τις
καθημερινές προγραμματισμένες πρωϊνές παραστάσεις για σχολεία, έχουν
προγραμματιστεί και βραδινές παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 21.00 μ.μ. αλλά και
πρωινές παραστάσεις τις Κυριακές, στις 11.00 π.μ, στο Θέατρο της Παλαιάς
Ηλεκτρικής. Η παράσταση, που

Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 5€ για ενήλικες 3€ για
παιδιά.

Η
παράσταση, σε μετάφραση της Ιουλίας Ιατρίδη,  ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του αναπληρωτή
Διευθυντή του ΔΗ.Πε.Θε. Δημήτρη Δακτυλά με την ερμηνεία    γνωστών  και νεότερων 
ηθοποιών  της πόλης και με την
πολύτιμη  σύμπραξη  των διευθυντών του Δημοτικού Ωδείου Βόλου και
της Δημοτικής Σχολής Χορού, καθώς  και
μουσικών –καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου Βόλου.

Αναλυτικά
οι συντελεστές της παράστασης είναι : Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δακτυλάς (Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός
Διευθυντής Δη.Πε.Θε Βόλου). Μουσική: Νίκος Αδρασκέλας, έκτακτη
συμμετοχή Ανδρέας, Μιμαίος ( Διευθυντής σπουδών Δημοτικού Ωδείου Βόλου).
Χορογραφίες: Άντζελα Καλαντζή.(Διευθύντρια Δημοτικής Σχολής Χορού.).Σκηνικά-
Κοστούμια: Νικολέτα Καϊση. Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος
Παπαδόπουλος.
Βοηθός σκηνογράφου: Ολίνα Μανωλοπούλου. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Μάρθα
Παπαθανασίου, Ειρήνη Κουτρουμάνου, Αποστόλης Τσιρώνης, Γιάννης Κολόι, Σταμάτης
Παγασαίος, Κώστας Τσιάκας, Λήδα Τουλουμάκου, Τόμμυ Παπανικολάου , Χριστόφορος
Μακατσώρης και Στέργιος Μπαρές. Συμμετέχουν οι μουσικοί-καθηγητές του Δημοτικού
Ωδείου Βόλου:Πιάνο :Κάτια Τζιουμάκη, Φλάουτο: Ελευθερία Φραγκουδάκη,
Βιολοντσέλο: Θέμης Βαγενάς , Κιθάρα: Αργύρης Μπατσκίνης .Επίσης
συνεργάζονται  στην κατασκευή σκηνικών
οι  Αργύρης Ζήσης, Θανάσης Ματσαγκιάς,
ο  ηλεκτρολόγος Κώστας Τατάκος και στον
ήχο ο  Βασίλης Σταμόπουλος. Υπεύθυνη
Σχολικών Παραστάσεων η  Πέπη Αγραφιώτου.

ΤΟ ΕΡΓΟ:

Μια
«κωμικοτραγωδία» την χαρακτηρίζει ο ίδιος ο δημιουργός της. Πρόκειται για ένα
έργο με καθαρές επιρροές από την ιταλική Commedia dell’ arte, που γράφτηκε το
1931 για κουκλοθέατρο όπου και πρωτοπαρουσιάστηκε. Το θέατρο των φασουλήδων το
έφτιαξε σε νεαρή ηλικία μόνος του ο Λόρκα κατασκευάζοντας ανδρείκελα από
χαρτόνι διασκεδάζοντας με αυτά κάθε είδους κοινό, από τα πανεπιστήμια και τα
ιδρύματα μέχρι τις λαϊκές γειτονιές και το θέατρο.

Το
γνωστό μοτίβο της ερωτευμένης κοπέλας που αναγκάζεται να παντρευτεί έναν
πλούσιο άντρα, δίνεται με ειρωνεία αλλά συγχρόνως και τρυφερότητα. Ο τρομερός
σύζυγος, παίρνει μέσα στην κωμικότητά του τις τραγικές διαστάσεις του ανθρώπου
που ο πλούτος δεν θα του φέρει την ευτυχία, όσο κι αν μπορεί να την αγοράσει.
Στο τέλος του έργου, θα σκάσει κυριολεκτικά από το κακό του, νικημένος από τη
δύναμη της αγάπης.

Οι
περιπέτειες της Δόνιας Ροζίτας και του Κοκολίκου που παλεύουν με όλες τους τις
δυνάμεις ενάντια στο μοχθηρό Δον Κριστομπίτα, ως μια συνέχεια της αιώνιας
διαμάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό, σαν μια ζωγραφιά πάνω στον μοναδικό
καμβά της Ανδαλουσίας και διανθισμένες με υπέροχη μουσική και τραγούδια,
συνθέτουν μια πραγματικά πολύ χαρούμενη και ευφάνταστη παράσταση, όχι μόνο για
μικρούς, αλλά και για μεγάλους.

Σχόλια του Λόρκα

«Το
θέατρο είναι Τέχνη πάνω απ’ όλα. Τέχνη ευγενέστατη. Και εσείς αγαπητοί
ηθοποιοί, καλλιτέχνες πάνω απ’ όλα» υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Φεντερίκο
Γκαρθία-Λόρκα, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «ένα θέατρο ευαίσθητο και καλά
προσανατολισμένο σε όλα τα είδη του, μπορεί να αλλάξει, μέσα σε λίγα χρόνια την
ευαισθησία του λαού. Ένα θέατρο εξαρθρωμένο, που αντί να έχει φτερά φοράει
τσόκαρα, μπορεί να εξαχρειώσει και να αποκοιμίσει ένα ολόκληρο έθνος. Το θέατρο
είναι ένα σχολείο θρήνου και γέλιου μ’ ένα βήμα ελεύθερο…Ένας λαός που δεν
βοηθάει και δεν υποστηρίζει το θέατρο του, αν δεν είναι νεκρός, είναι
ετοιμοθάνατος».

Ο
ίδιος είπε επίσης ότι : «Θέατρο είναι η ποίηση που βγαίνει από το βιβλίο και
γίνεται κάτι το ανθρώπινο. Και τότε μιλάει, φωνάζει, κλαίει και απελπίζεται.

Το
θέατρο απαιτεί από τα πρόσωπα που βγαίνουν στη σκηνή να έχουν «ένδυμα ποιητικό»
και ταυτόχρονα ν’ αφήσουν να φαίνονται τα κόκαλά τους, το αίμα τους. Πρέπει να
είναι τόσο ανθρώπινα, τόσο φριχτά τραγικά, προσκολλημένα στη ζωή και στο φως
της μέρας με τόση δύναμη που να αποκαλύπτουν τις προδοσίες τους, να αναμετρούν
τα βάσανά τους και να αναβλύζει από τα χείλη τους όλη η λεβάντα που έχουν τα
γεμάτα αγάπη ή αηδία λόγια τους. Αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η
επιβίωση θέατρο- προσώπων που φτάνουν στη σκηνή στηριγμένα στα χέρια των
δημιουργών τους. Πρόσωπα κούφια, ολότελα άδεια, μέσα απ’ το ύφασμα του γιλέκου
τους δεν μπορείς να δεις παρά ένα σταματημένο ρολόι, ένα ψεύτικο κόκαλο ή ακαθαρσίες
γάτας όπως στις παλιές σοφίτες. Το πιο θλιβερό πράγμα, είναι να γράφεις για την
πλατεία…». Ο Λόρκα παραμένει, εκτός από τεράστια προσωπικότητα του πνεύματος
και της τέχνης, σύμβολο του αγώνα των λαών κατά της τυραννίας.

«Εγώ
ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός. Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός
ποιητής που να μην είναι επαναστάτης» είπε χαρακτηριστικά.