Το Θεατρικό
Εργαστήρι
Εργαστήρι
του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π
–Δη.Πε.Θε. Βόλου
–Δη.Πε.Θε. Βόλου
και το Πορφυρογένειο Ίδρυμα Αγριάς
παρουσιάζουν την παράσταση
«Στο Χριστό στο κάστρο»
του
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Πέμπτη 20
Δεκεμβρίου 2012 και
ώρα 7μμ, στο Πορφυρογένειο Ίδρυμα Αγριάς
Δεκεμβρίου 2012 και
ώρα 7μμ, στο Πορφυρογένειο Ίδρυμα Αγριάς
Η παράσταση είναι βασισμένη στο
ομώνυμο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και παρουσιάζεται στα πλαίσια των
εορταστικών εκδηλώσεων ενόψει των Χριστουγέννων, που διοργανώνει το Θεατρικό
Εργαστήρι του Δ. Ο.Ε.Π.Α.Π Δη.Πε.Θε. Βόλου.
ομώνυμο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και παρουσιάζεται στα πλαίσια των
εορταστικών εκδηλώσεων ενόψει των Χριστουγέννων, που διοργανώνει το Θεατρικό
Εργαστήρι του Δ. Ο.Ε.Π.Α.Π Δη.Πε.Θε. Βόλου.
O
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης
Ελλάδας με τόσο πολλές όψεις που ακόμη τον ανακαλύπτουμε. Έζησε μόνος,
απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική
ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν
ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης
Ελλάδας με τόσο πολλές όψεις που ακόμη τον ανακαλύπτουμε. Έζησε μόνος,
απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική
ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν
ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης.
Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη
Σκιάθο. Ήταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής)
Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που
ήταν και παπάς.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν
ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του.
Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά- ανάγνωση,
γραφή, μαθηματικά-, του άρεσε όμως, από ότι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει.
Άνθρωπος
των καπηλειών και των τρωγλών
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός
θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα
παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα.
Φυτοζωεί κυριολεκτικά.
Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη
της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο
του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις» . Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο
μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια
γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με
αυτούς. Όσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν
εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους έλληνες
πεζογράφους.
Είναι μια γραφική φιγούρα της
Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια
σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή
κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με
ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα ,ένα
είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του
έπεφτε λίγο μεγάλο» .Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με
κανέναν, είμαι ο εαυτός μου». Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου
Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον
ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη.
Γράφει και μεταφράζει συνέχεια
για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα
πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911.
Σκιάθο. Ήταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής)
Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που
ήταν και παπάς.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν
ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του.
Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά- ανάγνωση,
γραφή, μαθηματικά-, του άρεσε όμως, από ότι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει.
Άνθρωπος
των καπηλειών και των τρωγλών
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός
θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα
παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα.
Φυτοζωεί κυριολεκτικά.
Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη
της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο
του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις» . Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο
μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια
γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με
αυτούς. Όσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν
εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους έλληνες
πεζογράφους.
Είναι μια γραφική φιγούρα της
Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια
σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή
κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με
ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα ,ένα
είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του
έπεφτε λίγο μεγάλο» .Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με
κανέναν, είμαι ο εαυτός μου». Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου
Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον
ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη.
Γράφει και μεταφράζει συνέχεια
για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα
πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911.
Το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη «Στο
Χριστό στο κάστρο»
Χριστό στο κάστρο»
διασκευασμένο
και δραματοποιημένο, πλαισιωμένο με βυζαντινές ψαλμωδίες και παραδοσιακή και σύγχρονη μουσική, απευθύνεται τόσο σε
παιδιά – που θα έχουν τη δυνατότητα μιας πιο άμεσης επαφής με τον λόγο του
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – όσο και σε ενήλικες, δίνοντας σε όλους
μας τη δυνατότητα και την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε την έννοια του «θαύματος»,
να θυμηθούμε τα καθημερινά, μικρά και μεγάλα θαύματα που τελούνται στη ζωή μας,
είτε τα αισθανόμαστε, είτε περνούν απαρατήρητα, θαύματα, στα οποία πολύ συχνά,
μπορεί και να είμαστε συμμέτοχοι.
και δραματοποιημένο, πλαισιωμένο με βυζαντινές ψαλμωδίες και παραδοσιακή και σύγχρονη μουσική, απευθύνεται τόσο σε
παιδιά – που θα έχουν τη δυνατότητα μιας πιο άμεσης επαφής με τον λόγο του
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – όσο και σε ενήλικες, δίνοντας σε όλους
μας τη δυνατότητα και την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε την έννοια του «θαύματος»,
να θυμηθούμε τα καθημερινά, μικρά και μεγάλα θαύματα που τελούνται στη ζωή μας,
είτε τα αισθανόμαστε, είτε περνούν απαρατήρητα, θαύματα, στα οποία πολύ συχνά,
μπορεί και να είμαστε συμμέτοχοι.
Σκηνοθεσία:
Δημήτρης Δακτυλάς
Δημήτρης Δακτυλάς
Κανονάκι:
Εμμανουήλ Ζεράι
Εμμανουήλ Ζεράι
Μουσική
Σύνθεση Έλενα Λύρη
Σύνθεση Έλενα Λύρη
Ερμηνεύουν οι: Λία Τίγκα, Μάκης Φράγκος, Φρειδερίκη
Μπεκίρη, Γιώργος Παπαδόπουλος ,Άρτεμις Χατζηαποστολίδου ,Ολύνα Μανωλοπούλου,
Ιωάννης Γεωργίου, Νίκος Καλαντζόπουλος ,Μαρία Πράντζου, Φένια Καλαντζή, Χριστίνα-
Κιγμάτα Γκουλιώνη, Κατερίνα Κουκουλή, Κωνσταντίνα Καραχρήστου, Αντώνης
Αυλογιάρης, Φένια Παγανιά και η μικρή Αναστασία Τασιούδη.
Μπεκίρη, Γιώργος Παπαδόπουλος ,Άρτεμις Χατζηαποστολίδου ,Ολύνα Μανωλοπούλου,
Ιωάννης Γεωργίου, Νίκος Καλαντζόπουλος ,Μαρία Πράντζου, Φένια Καλαντζή, Χριστίνα-
Κιγμάτα Γκουλιώνη, Κατερίνα Κουκουλή, Κωνσταντίνα Καραχρήστου, Αντώνης
Αυλογιάρης, Φένια Παγανιά και η μικρή Αναστασία Τασιούδη.
