Συνεχίζοντας να γνωρίζουμε το Λαογραφικό μουσείο Σκοπέλου θα αναφερθούμε σε δράσεις οι οποίες είτε ξεκίνησαν από τους συντελεστές του, είτε έγιναν σε συνεργασία με άλλους φορείς τοπικούς και μη.
Αρχικά να πούμε ότι λόγω της ανακαίνησής του το 1994 το μουσείο παρέμενε κλειστό.
Έτσι ο τότε Διευθυντής αποφάσισε να φέρει τα όμορφα εκθέματά του στο τουριστικό κοινό φτιάχνοντας μια ταινία βίντεο διάρκειας μιας ώρας περίπου, η οποία παρουσίαζε με μουσική επένδυση τα κειμήλια, τα αντικείμενα, αλλά και στιγμιότυπα από νησιώτικους χορούς με το χορευτικό συγκρότημα του πολιτιστικού οργανισμού. Οι τουρίστες που έκαναν τη βόλτα τους δίπλα από το Δημαρχείο έβλεπαν σε τηλεόραση αυτά τα ντοκουμέντα στο μικρό πέτρινο σπιτάκι κάτω από το Βράχο. Παράλληλα μπορούσαν να ενημερώνονται για δραστηριότητες ή να αγοράζουν τη συλλογή με τις 12 καρτ-ποστάλ που αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο.
Τους χειμερινούς μήνες ήρθε στη Σκόπελο μετά από πρόσκληση του Δημάρχου κ. Περίσση η καθηγ. Πανεπ/μίου κ. Αλέκα Μπουτζουβή Μπανιά, η οποία πραγματοποίησε μια σειρά συνεντεύξεων με τους παραδοσιακούς τεχνίτες και καλλιτέχνες. Καρπός αυτής της προσπάθειας υπήρξε το βιβλίο “ΣΚΟΠΕΛΟΣ, οι λαϊκοί καλλιτέχνες αφηγούνται”.
Πάνω στην ιδέα της κ. Μπουτζουβή ο κ. Σύρος άρχισε να βιντεοσκοπεί τους παραδοσιακούς καλλιτέχνες και δημιούργησε έτσι τη δεύτερη βιντεοταινία για λογαριασμό του μουσείου.
Ταυτόχρονα συνέχισε κατά κάποιον τρόπο την προσπάθεια της κ. Μπουτζουβή παίρνοντας συνεντεύξεις (μαγνητοφώνιση) από τους εναπομείναντες τεχνίτες (οικοδόμους, μαραγκούς κλπ) της Σκοπέλου.
Ταυτόχρονα συνέχισε κατά κάποιον τρόπο την προσπάθεια της κ. Μπουτζουβή παίρνοντας συνεντεύξεις (μαγνητοφώνιση) από τους εναπομείναντες τεχνίτες (οικοδόμους, μαραγκούς κλπ) της Σκοπέλου.
Σ αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι συνεχιζόταν η προσφορά από τους Σκοπελίτες προς το Μουσείο παλαιών κειμηλίων και αντικειμένων. Το 1995 δωρήθηκαν στο μουσείο ένα σπαθί του 1821 κι ένα καρυοφύλλι από μία κυρία στο χωριό Γλώσσα. Μια μεγάλη εικόνα με τη Θεοτόκο ένθρονη και δύο λιθογραφίες από την απόγονο γνωστής οικογένειας του νησιού. Πολλά άλλα αγροτικά εργαλεία κι εξαρτήματα καθώς και οικοσκευή συγκεντρώθηκαν κατά το 1995 και 96. Αυτά φυλάσσονταν καταγεγραμμένα σε αίθουσα – αποθήκη του Λυκείου Σκοπέλου.
Το 1997 η αείμνηστη κ. Λούλα Γεωργάρα δώρησε στο μουσείο όλη την επίπλωση και το ρουχισμό (κεντητά, πλεκτά, υφαντά) καθώς και πολλά κρυστάλλινα σκεύη και άλλα αναμνηστικά αντικείμενα της γνωστής οικογενείας της. Ο κ. Σύρος πήγε στην Αθήνα κατέγραψε και επιμελήθηκε τη μεταφορά τους αλλά και την έκθεσή τους στον 2ο όροφο του μουσείου.
Ο τότε διευθυντής, ασχολήθηκε με την ηλεκτρονική καταγραφή των συλλογών του μουσείου. Σε περιβάλλον Microsoft Access δημιούργησε ειδική καρτέλλα με τα στοιχεία κάθε αντικειμένου και τη φωτογραφία του. Έτσι σε διάστημα 2 χρόνων είχαν καταγραφεί πάνω από 800 αντικείμενα κι εκθέματα.
Παράλληλα συνεχίζονταν οι εκδοτικές προσπάθειες του μουσείου με τα βιβλία : Σκοπέλου Λαϊκός Πολιτισμός, Περιηγητές και Γεωγράφοι στις Βόρειες Σποράδες (Αδ. Σάμψων), Σκοπελίτικοι Παλμοί (Νικ. Νικολαϊδη), Αρχείο Πεπαρηθιακών Μελετών τόμ. Α (πρακτικά ημερίδων).
Με απόφαση του Δ. Σ. του μουσείου κυκλοφόρησε το ασημένιο αντίγραφο του αρχαίου πεπαρηθιακού νομίσματος, το οποίο πωλούταν στην έκθεση του μουσείου.
Ενδιαφέρουσα υπήρξε κι η συνεργασία του μουσείου με την ΙΓ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Βόλου και την Διευθύντρια αρχαιολόγο κ. Αργυρούλα Ιντζεσίλογλου. Η ΙΓ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων σε συνεργασία με το Λαογραφικό μουσείο και το Γυμνάσιο Σκοπέλου διοργάνωσε τον εορτασμό του λιμανιού της Σκοπέλου στα πλαίσια Πανευρωπαϊκού εορτασμού για τα λιμάνια το καλοκαίρι του 1997.
Το Γυμνάσιο και Λύκειο Σκοπέλου συνεργάστηκε επίσης και στα πλαίσια ημερίδας που διοργάνωσε το Λαογραφικό μουσείο ώστε να τιμήσει τον λογοτέχνη Π. Νιρβάνα.
Με τη συνεργασία του διευθυντή του μουσείου και των δασκάλων του Δημοτικού σχολείου οι μικροί σκοπελίτες μαθητές μπήκαν και πάλι στο μουσείο για να γνωρίσουν πτυχές από την άγνωστη σ αυτούς τοπική ιστορία και τους προγόνους τους.
Την άνοιξη του 1999 στον 2ο όροφο του μουσείου οργανώθηκαν λαογραφικές βραδυές με εισηγήσεις του κ. Σύρου και της αξιότιμης καθηγήτριας κ. Μαρίκας Δελίτσικου -Παπαχρήστου η οποία μάλιστα φανέρωσε την επιθυμία της να ολοκληρώσει τη μελέτη της σκοπελίτικης τοπικής φορεσιάς, κάτι που σήμερα είναι πραγματικότητα.
Μια από τις αποφάσεις του Δ. Σ. ήταν να αγοράσει το Λαογραφικό Μουσείο Σκοπέλου ένα παλιό σκάφος, ξύλινο, τύπου “βαρκαλά” το οποίο έδεσε στο λιμάνι της πόλης και δέχθηκε τους επισκέπτες του, το καλοκαίρι του 1998.
Οι συντελεστές του μουσείου είχαν πάντοτε την ιδέα ότι το μουσείο είναι ζωντανός οργανισμός, που όχι μόνο προβάλλει αλλά κυρίως παράγει πολιτισμό.
Αυτό βέβαια αποδείχθηκε ότι απαιτεί κυρίως μεράκι, γνώσεις υπευθυνότητα και πολλή δουλειά.
Επειδή όλα τα συνδέουμε με την τουριστική προβολή, μπορούμε να βεβαιώσουμε από τα αποκόματα εισητηρίων, από τις αναφορές σε εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ, ότι την προβολή την πέτυχε το μουσείο. Και μάλιστα με ετήσιο προϋπολογισμό παγίων, περίπου (απ όσο θυμάμαι) 3 με 4 εκατ. δραχμές, από τα οποία πληρώνονταν και 2 υπάληλοι.
Αυτό που μετράει για μένα περισσότερο όμως είναι ότι κατάφερε να φέρει στις αίθουσές του τους σκοπελίτες και κυρίως τους νέους.
Μακάρι να υπάρξουν αντίστοιχες διαχρονικές προσπάθειες και στις μέρες μας!
