Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες!
Η μητέρα…
Ξεκινάς να βγεις στο φως όπου με δύναμη το χεράκι σου απλώνεις να πιάσεις ότι μπορείς απο περιέργεια…και όλα τόσα θολά τα βλέπεις…θες να μιλήσεις, να φωνάξεις…σε μια ζεστή αγκαλιά να χαθείς…στην δική της. Σε κρατάει τόσο σφικτά μέσα της, ένα άγγιγμα, ένα φιλί της σε ηρεμεί και τα μάτια της γυαλίζουν. Στα πρώτα βήματα σου τρέχει σαν τρελή να σε προφτάσει, στα πρώτα σου λόγια που θα πεις με υπερηφάνεια σε χαζεύει… λες λες και τρέχεις. Είναι πάντα εκεί, στα σχολικά σου πρωινά και στα μοναχικά σου σκοτεινά βράδια που κρυώνεις, σε τετράδια και σε βιβλία σύμμαχος σου, σε αρρώστιες σύντροφος στο προσκεφάλι σου…εκεί, εκείνη πάντα εκεί. Μεγαλώνεις και ο χρόνος σε αλλάζει, μην την ξεχάσεις θα σου πει με θλίψη…”κάπου να με έχεις μέσα σου όπως θα σε έχω εγώ” λέει και σε αποχαιρετά. Και όταν γυρίσεις μετά από χρόνια και πολλά ταξίδια, αν και τα μαλλιά της θα έχουν ασπρίσει, και αν το
δέρμα έχει ρυτιδιάσει, θα είναι η ίδια, δες την, αυτή που στο πρωτο φως την είδες και στο σκοτάδι σε φιλούσε δίχως να το ξέρεις. Μια Κυριακή δεν φτάνει..ούτε μια ημέρα τον χρόνο για μια τέτοια γιορτή.
(Το νου σας ρεμάλια… πάρτε ένα τηλέφωνο να σας ακούσει η γυναίκα)
2012 @ copyright Πανος Κεφαλας
